bana sorarsan sevgilim, güreşten sonra türk milletinin en önemli ata sporu, hiç tanımadıklarıyla saniyesinde kaynaşmasıdır derim. ister borç ödeme kuyruğu ister hastanede doktor kuyruğu olsun, isterse denize nazır bir bankta yan yana oturma hali olsun hiç fark etmiyor. anında memleket nere hemşerimle diyalog geri dönülmez bir ufka açılıyor.
..
elimde ilaç kutusu, doktor beyin ışıklı tabelası altında bir sonraki hasta olarak bekliyordum. onaylı randevu saatim geçeli 5 dk olmuştu. benden sonraki hasta da karşımdaydı. ve ilk göz temasında da muhabbeti başlattı. kaçamadım.
işyeri çok yakın olduğundan buraya geliyormuş. dün aslında kimse yokmuş. bugün sıcağa rağmen çok kalabalıkmış. niye böyle olduğunu o da anlamamış. doktorlar siyami ersek’ten geliyormuş. uzmanlarmış ve iyilermiş. bu doktora ilk kez geliyormuş. sadece tahlil sonuçlarını gösterecekmiş. ama hava ne kadar çok sıcakmış. keşke sonra gelseymiş..
bu kadar uzun bir prologdan sonra benim hastalığıma yönelmesi an meselesiydi. elimdeki ilaca bakıp beni adeta muayeneye girişmesi de çok sürmedi zaten.
ssk doktorumdan daha çok sorup daha çok ilgilendi. şikayetim neymiş? aaa onunkine benzermiş. ne zaman ve nasıl başlamışmış. ağrı çok oluyor muymuş. başlayalı kaç hafta olmuş? ilaç iyi gelmiş miymiş diyerek derdimi derdine katık edip ortak bölenlerin en büyüğünü bulup doktorundan bulamadığı çareyi benim derdimden devşirmeye ramak kalmıştı ki içerideki hastanın gölgesini kapının altından görünce derin bir ohhh çektim. kapı kolunun açılırken çıkardığı o gıcırtılı sesi telefonuma melodi yapasım geldi. hasta çıkıp da doktorum adımı söyleyince içeri nasıl girdiğimi ve ne şekil çıktığımı hatırlamıyorum. ancak eczanenin serinliğinde on bir haneli tc kimlik numaramı ezberden okurken olayı tam olarak idrak ettim. eczane termometresi gölgede 37 C gösteriyordu.
.
