orhan veli tadında su deposunu geçince denizi göreceksin dedi ezine’li evsahibim. dediği gibi gördüm de. arabayı kenara çekip eşsiz manzarayı seyretmek ve fotoğraf makinesinde ölümsüzleştirmek aklıma gelmedi. doğrusu ve aslında geçtikten sonra bunu yapmayı istedim ama üç buçuk saattir yolda olmanın verdiği yorgunluk ve sabırsızlık üşengeçlikle ittifak yapınca sadece beynime nakşettim eşsiz ve engin maviliği. bu navigasyon şeylerine hala alışamadığım için eski usul tariflerle ve hafızam gibi güvendiğim yön duygumla buluyorum gideceğim yerleri. elimle koymuş gibi buldum da. ev sahibimden anahtarı alıp peşin kiramı öder ödemez su deposunu geçince gördüğüm denize koştum. bir yıllık tuzlu su orucumu açtım. verdiği bu nimet için allah’a şükrettim. olmayanlara da versin istedim. çünkü ve zira; beden ve ruhumun aynı telden çaldığı ender anlardan birine şahitlik ediyordu ege’nin kuzey suları. mavi suyla özlemimi giderdikten sonra yarın için tekrar sözleşip bayram taifesinin talan ettiği marketlerden kalan sağları topladım. ardından biraz ispanyol siestası. sonra çayın demini alması. ve istanbul’da arayıp da bulamadığım esinti eşliğinde kısa süreli de olsa körfezden notlar’ı hangi bloga yazsam dilemması. nihayet, içimdeki hakimin kalemi kırması. ..
.
 ){kind=link}