denize girmiyorlar. denizin huzur veren maviliğini ve sessizliğini içmiyorlar. sohbet de etmiyorlar. bulutların altında, mendireğin üstünde fotoğraf çekiyorlar. ikisi erkek, ikisi kız. dört genç. heyecanı ve anısı muhtemelen bir gün bile sürmeyecek. tıpkı dijital çöplükte yerini alan sayısı binleri, belki on binleri bulan diğer fotoğraflarında olduğu gibi. sanırım kolay elde edilenin, zahmeti az olanın kıymeti harbiyesi de pek olmuyor. aslında bizim zamanımızdaki 24 ya da 36 pozluk makinelerle çektiğimiz, pozları yakmadan haznesinden çıkarmaya çalıştığımız ve fotoğrafçıda tab edilmesini üniversite sonucunu bekler gibi merak ettiğimiz, hala albümlerde sakladığımız fotoğraflarla şimdiyi karşılaştırmak ve buna göre gençleri eleştirmek ne kadar adil olur?
sanırım olmaz.
içine doğdukları dijital çağda, zamanın aceleciliğine ve tüketim hızına ayak uydurmalarında varsa kabahati sadece onlara yıkmak biraz ayıp olur.
peki ne yapacağız?
hiç.
nostalji yapacağız.
nerede o eski bayramlar diyeceğiz. yazlık sitelerde şen kahkahalar atıp balkondan balkona espriler yapacağız. eski fotoğraflara bakıp (tabi ki tab edilmiş olanlara) iç geçireceğiz. en azından böyle güzel anılarımızın olduğuna, bu güzellikleri yaşadığımıza şükredeceğiz. ve bir şarkı çalacağız..
.
){kind=link}