günahtır şimdi belki söylemesi ama çocukluğumun ilk metreleri hariç hiç bir vakit tam anlamıyla bir bayram coşkusuyla dolmadı içim. hep bir şeyler eksikti. hem pek çok şey eksikti. atalardan miras kalan kadim bir alışkanlığın sıradan, tekdüze ve her geçen yıl içi biraz daha boşalan yahut boşaltılan, ilahi ve gerçek amacından sapılan ya da saptırılan bir hareketler silsilesi oldu. samimiyetten çok tamamlanması ve bir an önce halledilip bir sonraki yaşam seviyesine atlanması gereken bir vazife gibi artık bayramlar ve mütemmim cüz-i hazır mesajlar. misal, şu bir paragrafı yazana kadar en az on kez bayram mesajları için dıtladı telefonum. yazı bitince hepsine tek tek cevap da yazacağım. peki bu iki yüzlülük müdür? bilmiyorum. ama ben böyle düşünüyorum. yanlış ve eksik olan bir şeyler var. tamamen benimle de ilgili olabilir. bilemiyorum. belki bu da şu hayatta arasında sıkışıp kaldığım dilemmalardan bir tanesidir. ama işte insan olmak, hayat boyu “insan kalmak” zordur sevgilim. hem çok zor. bir kamyonun istiap haddi gibi taşıyabileceği ve taşıyamayacağı yükleri vardır insanın. kimini kendi sırtlanır. kimilerini de şu yukarıdaki kadim gelenek ve görenekler vurur sırtına. görünmez zincirleri olur sorumluluk ve vicdan düğümleri atılmış. biraz da çaresizlik öğretilmişse... ve üstüne de şartlar denen o vahim şeyler eklenince diyorum hani. şarkılarla, şiirlerle avutur buluyor insan bir süre sonra kendini. ama ve öte yandan, dünya dönüp zaman geçtikçe ben de değişiyorum sanki. daha bir duygusala bağlıyorum. her ne kadar kimselere itiraf edemesem de daha çok özlemle doluyorum, eskisinden daha çok düşünüyor, çok daha az uyuyorum. az yazıp çok okuyorum. sık sık uzaklara dalıyorum. oysa baktığında trafik aynı. şehir aynı gürültülü şehir. vapurlar aynı. anlamını bilmeden sevdiğim şarkılar aynı. kuşların çığlıkları bile. oysa ve sanki tek değişen benim. bir de işte; hiç ses etmesem de çoğalarak artan sevgim. bu bayram diyorum sevgilim, barışır mıyız?
.
