acısını unutmak değil de belki bastırmak için çocuk gibi uçaklarla oynuyor! fazla düşünmemek için aklını oyalıyor belki de. kalkış için hazırlanan uçağın küçücük penceresinden bekleyen, kalkan ve inen uçakları anlatıyor bana. şu ilerden hızlanıp kalkıyormuş uçaklar. ne kadar çok uçak varmış. kaç saatte gidermişiz. yetişebilir miymişiz. biraz çocuk merakıyla biraz acısını bastırma telaşıyla soruyor hepsini. biliyorum. ama acısını, yanan yüreğini ateşini nasıl hafifleteceğimi bilmiyorum. bir yol arıyor kendince. susmuyor. sanki susarsa bir daha konuşamayacakmış gibi. sanki susarsa içindeki acı onu boğacakmış gibi hissediyor belki de. ama ondan hiç bahsetmiyor uçağa oturduğumuzdan beri. akşamdan beri içine akıttığı gözyaşları gibi boğazına dizilen cümleleri kimseye -özellikle bana- göstermeden geri yutuyor. onun yerine koltuk arkasındaki broşürlerden bir şey soruyor. ışıkları ve kombiyi kapattığımın teyidini alıyor üçüncü kez. kapıyı iyi kilitleyip kilitlemediğimi sonra. bu kadar telaşa ve sorguya rağmen ilk kez bindiği uçakta o ilk kalkış anını, beni deli eden o boşluk hissini metanetle karşılıyor. hiç tepki vermiyor. kendi ilk kalkışlarımı. uçak korkularımı hatırlıyorum. bu yönden ona benzemediğimi düşünüyorum. uzun otobüs gibi bir şey bu diyor neden sonra. evlerin çok küçük gözüktüğünü, ne kadar çok binanın olduğunu söylüyor. şimdi de az önce ne güzel dediği bulutlara bakıp uzun uzun düşünüyor. kim bilir onunla ilgili hangi anılarını geçiriyor aklından. ablam söyleyemedi akşam. ben söylemek zorunda kaldım kardeşinin öldüğünü. konuşmaktan ya da içten içe üzülmekten yorulmuş olmalı. akşamki sessizliğine büründü. konuşmuyor kaç dakikadır. hemen yanındaki beyaz bulutların içinde kaybettiğini arıyor gözleri.
bir süredir hiç konuşmadan bulut atlasına bakıyoruz beraber. güzel anılarımızın yerlerini unutmamak için bir bir ve yeniden işaretlerken kaptan pilotumuz konuşuyor. yaklaşık bir saat sürecek yolculuğun güzel geçeceğini, küçük türbülanslar dışında sorunsuz yolculuğun bizi beklediğini müjdeliyor!
