kendim soruyorum, kendim inanmıyorum. normal hayat diyorum sonra kendime gülüyorum. çünkü hayatımız artık klişe bile olamayacak kadar berbat, yüzeysel, bencil ve ikiyüzlü bebeğim! hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. olmayacak. her yeni kötülük eskisini, her geçen berbat gün bir öncekini aratıyor çünkü. tamam kabul ediyorum pazar günleri biraz gergin, biraz ağzı bozuk, biraz da müşkülpesent olabiliyorum. ve fakat kimin bacağını sıkmışım tramvayda. hem hırsızın hiç mi suçu yok neden kimse sormuyor. hep mi “güçlüler” haklı, hep mi fakirler mağdur bu kavanoz dipli dünyada? sadri alışık'ın ağlamadığı bir filmi kim söyleyebilir bana? hem sınavımız ner'den nereye kadar olacak sayın hocam? bana sorarsan hz. ömer'in adalwtinden etiketlerin son kullanma tarihini silenlere kadar olmalı. tabi bu benim fikrim. sizi bilemem. elbet başkalarına göre selvi boylum al yazmalım'dan züğürt ağa'ya kadar yahut sanayi devriminden taşlanmış kotun icadına kadar olabilir. oysa ve zira; iki sabahtır kahvaltıda peş peşe türk filmlerine rast gelip yarım yarım izleyince tüm dengeleri şaşabiliyor insanın. ama ve yine de bana sorarsanız tarihimin en iyi türk filmi hangisidir diye hiç düşünmeden muhsin bey derim. hakeza geçen hafta kartal tibet'li hale soygazi'li filmin ikinci yarısına denk gelmiş oturmuş usul usul izlemiştim. şimdi tüm bu filmler, eskiye özlemler bir hastalığın belirtileri midir hocam? nedir, hem mesele nedir? ben kış ve yağmur geldi diye sevinirken gördüğüm bütün karışık rüyaların bir anlamı olabilir mi? sabahın beşinde uyanıp galler bölgesinde yaşayan arkadaşımın bana niye küs olduğunu anlamaya çalışmam, dakikalarca düşünmem normal midir? ve spiker her haber sunumunda aşağı ayrancı ya da kuzey karolayna dediğinde hala heyecanlanmamım bu coğrafyadaki karşılığı nedir? kendim soruyorum kendim cevap bulamıyorum. son tahlilde; efsanenizi de indiriminizi de alın..gidin..
.
