masumiyet’in bekir’i gibi başımızı öne eğdiğimiz günlerden biriydi. soğuktu, yağmur çişeliyordu. parseller bostancı metrosu her zamanki gibi sakindi. oturanlar ve ayaktakiler dengeliydi. yapacak daha iyi bir işim yoktu. hem bu fotoğrafın işbu yazının konusu olacağından da haberim yoktu. ama işte; çok renkli sandığımız bu hayat aslında sadece siyah ve beyazdan ibaretmiş. çok geç farkettim..
.
