300- bu sabah hastanedeki işimi bitirip hemen yanındaki anadolu adliyesi’ne geçtim. amacım çamlıca’daki eniştemizin davasına destek vermekti. adliyenin içinde ve dışında o kadar kalabalık vardı ki her zamanki gibi şaşırdığıma şaşırdım. istanbul’un yarısı hastanelerde, kalan yarısı ise adliye’de sanki doktor. geçen günlere, şu geçen zamana yazık dedim içimden..
301- marmarayın vagonlarında kavimler göçü yapar gibi trenin bir başından taa öteki sonuna kadar mütemadiyen yürüyen insanlar görüyorum. her türden. her cinsten. her vakit. sanki orta asya’dan anadolu’ya, oradan avrupa’ya gider gibi. acayip..
302- bir kaç gündür merdiven inerken sağ dizimden çıtırtı sesi geliyor. geçer dedim. geçmedi. doktora gitmeye üşendim. google’a sordum. korkulacak bir şey yok dedi.
303- 12 dev adamı son 16 elemelerinden itibaren izledim. finalin son perdesinde, zafere bu kadar yaklaşmışken kaybettik. yıkıldım. almanlar kaybedince de kazanınca da her türlü kaybediyoruz. o ayrı ama anladım ki ben de kazanmayı seviyorum. ikincilikler beni kesmiyor ibrahim..
