sonra zaten deprem oldu!
...
kamyonun arka alt kısmına iri puntolarla yazılmıştı.
"hikayenin sonunda herkes toprak sahibi olacak"
ezcümle; sezon finalinde hepimiz kara toprak olacağız diyordu.
dolaylı yoldan da soruyordu.
eyyy beniadem; bu ne kibir, bu ne dünya malı ihtirası, bu ne aymazlık?
.
eyyy beniadem; bu ne kibir, bu ne dünya malı ihtirası, bu ne aymazlık?
.
bildiğimiz ama hatırlamak istemediğimiz gerçekler yüzümüze vurulunca nasıl oluyorsak öyle oldum ben de bu altı kelimeyi okuyunca. beş on adım atmalık, yeşil yanınca karşıya geçmelik bir duraklama, bir dumur hali. oysa beynimin ve kalbimin renkleri karıştı. kırmızıda geçerken mavide durdum. yeşilde hazır oldum. sarıda sustum. sonrası zaten zifiri karanlık.
düşündüm, sonu bu denli kesin olan bir hayat için bunca koşturmacaya, kalp kırmaya, heva hevese, ihtirasa gerek var mı?
gerçekten de gereksiz ne çok yük ve dert ediniyoruz kendimize.
farkında mıyız?
farkındayız..
gerçekten de gereksiz ne çok yük ve dert ediniyoruz kendimize.
farkında mıyız?
farkındayız..
sonra işte deprem oldu.
...
rüyaları hep rüyada bıraktım bugüne kadar. üzerinde hiç anlam aramadım. çoğunu hatırlamadım. ama o gece adalar dolaylarında bir tsunamiye yakalandım. rüyamdayken "oğlum rüya bu korkma" dedim kendime. uyandım. hemen sabahında caddeye her zaman yürüdüğüm kestirme yoldan değil de farklı bir yoldan yürüttü bir güç beni! daha on adım atmamışken o kadar renkli, caf caflı dükkanın arasından ben eski püskü bir kamyon plakasının altındaki bu kara yazıyı okudum.
ölüm var hafız diyordu adeta.
yanlış anlaşılmasın yine anlam aramıyorum. ki bu sabah 07:19'da rüyamda yakalandığım depremle gerçeğine uyandığımda da çok aramadım. çünkü öncesinde gördüklerim depremden daha sarsıcıydı benim için. bir hiç uğruna, dünya malı uğruna dargın olduğumuz akrabamı gördüm. yüzde yüz haklıydım ama işte mutlu değildim. küçük şeyler. basit meseleler. üç günlük dünya. kamyon plakasının tam altındaki yazı subliminal değil doğrudan mesaj veriyordu sanki.
sonra zaten okullar iki gün tatil oldu!
...
rüyaları hep rüyada bıraktım bugüne kadar. üzerinde hiç anlam aramadım. çoğunu hatırlamadım. ama o gece adalar dolaylarında bir tsunamiye yakalandım. rüyamdayken "oğlum rüya bu korkma" dedim kendime. uyandım. hemen sabahında caddeye her zaman yürüdüğüm kestirme yoldan değil de farklı bir yoldan yürüttü bir güç beni! daha on adım atmamışken o kadar renkli, caf caflı dükkanın arasından ben eski püskü bir kamyon plakasının altındaki bu kara yazıyı okudum.
ölüm var hafız diyordu adeta.
yanlış anlaşılmasın yine anlam aramıyorum. ki bu sabah 07:19'da rüyamda yakalandığım depremle gerçeğine uyandığımda da çok aramadım. çünkü öncesinde gördüklerim depremden daha sarsıcıydı benim için. bir hiç uğruna, dünya malı uğruna dargın olduğumuz akrabamı gördüm. yüzde yüz haklıydım ama işte mutlu değildim. küçük şeyler. basit meseleler. üç günlük dünya. kamyon plakasının tam altındaki yazı subliminal değil doğrudan mesaj veriyordu sanki.
sonra zaten okullar iki gün tatil oldu!
"bollşit."
