ilk zamanlar olmuyordu ama son zamanlarda sıklıkla oluyor. her gün yazma işine girdiğimden beri o günü yazamayacak gibi olduğumda garip bir suçluluk hissediyorum. bu verdiğim sözü yerine getirememiş olmanın verdiği bir suçluluk. öte yandan, niye böyle bir işe girişip kendimi bağladım diye ayrıca ve yine kendimi suçluyorum. ha her gün yazmasam ne olur, kim ne diyecek? hem öyle, hem değil işte. içimdeki savaşlara yeni savaşlar ekliyorum. günlük işleri yaparken kafamın bir tarafında da mutlaka bugünkü yazıyı düşünüyorum. öyle sırf yazmış olmak için yazmamak adına kendimle mücadele ediyorum. bir yandan günlük telaş içinde yüzüyorum. az evvel işte belki bir işaret fişeği çakar diye zarifoğlu'nu aldım elime. altını çizdiğim bazı cümleleri yeniden okudum. bazılarının ilk kez altını çizdim. ama elle tutulur bir şey çıkmayınca olan biteni bir de içimdekini yazdım.
evet, böyle..
.
talinor - no fun city
