bir film vardı. adını unuttum şimdi. dokunaklı bir italyan filmiydi. baş kahramanımız olan çocuk insanların ayakkabılarına puanlar veriyordu. ben de işte puan vermiyorum, fotoğraflarını çekiyorum. ama kötü bir niyetim yok. düşman da değilim dost da. sadece can sıkıntısından amirim. can sıkıntısından.
her gün metroyla 5 durağı ayakta gidiyorum. öyle her vakit ayakta hele ki hareket halinde kitap neyin okuyabilengillerden de değilim. telefon bile okuyamam. okurum da istemiyorum. onun yerine müziği açıp başımı eğer bazen günlük düşüncelere bazen hayallere dalıyorum. o esnada işte gördüğüm şey halıfleksten hallice metro zemini ve çeşit çeşit ayakkabılar olur. bu akşam diyorum, yine gördüm...
.
