denizin uçsuz bucaksız mavisinde zihnimi boşaltmaya çalışıyorum. fakat yıllar boyu matematikte olduğum gibiyim yine. başarısızım.
taktik değiştiriyorum.
bu kez sert esen rüzgara bırakayım diyorum zihnimin çapaklarını. gözlerimi kapatıyorum. rüzgarın kanatlarına tutunuyorum. ve denizden gelen iyot kokusunu kucaklıyorum. nihayet bir teknenin ucunda oturuyorum şimdi.
kaptan kim?
rotamız neresi bilmiyorum.
ama yok hayır galiba biliyorum. ege ile akdeniz’in kaynaştığı bir adaya doğru yol alıyorum. ve içimde bir his. sen oradasın. belki de değilsin. ama şimdi biraz umuda ihtiyacım var. biraz hayat hakkında tüm bildiklerimi unutmaya.
havada diyorum sevgilim; ağır bir özlem kokusu var.
.
