haftanın ortası. sahil güneşli ama serin. ve iğne testi yapılacak kadar kalabalık. şöyle bir bakıyorum umuma. emekli yoğun bir kafe. yaşlı ve yer yer genç emekliler. çoğu yalnız. ama her anlamda. ikili üçlü yalnızlar ve saf yalnızlar. denize ve gökyüzüne bakan çok az. sanki bir ceza verilmiş yahut utanılacak bir iş yapmış gibi hepimizin başı önde. cam bardakları makinede olan bir belediye kafesinde pinekliyoruz. güneşte yanıyoruz. gölgede üşüyoruz. bolca düşünüyoruz. çıkmazlarımıza yer ve yöntem arıyoruz sanki. herkesin hayattan yediği, çıkarması güç bir ya da birkaç gol var. uzmanların ve kitapların söylediği ya kabullen ya terk et. oysa ikiside işimize gelmiyor. zor geliyor. hem pastamız dursun. hem karnımız doysun olmuyor. lakin fakiriz. umut etmekten hiç vazgeçmiyoruz. köprüdeki kız adele gibi bekliyoruz. bir mucize. bir lamba cini. ya da her ne ise. ama spotify durmuyor. ben istemeden göksel’den hande mehan’a hüzünlü şarkıları dayıyor kulağıma kulağıma. şimdi diyorum; marmara’nın kenarı. sahilin ortası. çarşamba güneşli ama serin. civardaki pekçok emekli gibi ben de boktan bir meselede patinaj yapıp duruyorum kaç vakittir. oysa ve belki de bir ay sonra boşa azap çektirmişim kendime diyeceğim. biliyorum. ama insanız. biraz da akrep. bilirsin bizi bizden başka kimse öldüremez sevgilim. kimse..
.
