hayaller kuruyor insan. umut ediyor. şöyle olursa böyle iyi olur diyor. güzel de olur hani diyor. bıkmıyor. vazgeçmiyor. çünkü hayal ve umut etmezse bu geminin bırak karayı denizde bile yürümeyeceğini çok iyi biliyor. abartmadan ama gerçekten isteğini de hiç sakınmadan geleceğe dair naif planlar yapıyor. olma olasılığını hiç hesap etmiyor çünkü. matematiği hep sıkıntılı. hep ikmale yakın. lakin asıl sebep bu değil. görmezden geliyor. buymuş gibi yapıyor zira. öyle davranmasa gemi durduğu yerde su alacak. mürettebat isyan hazırlıklarına başlayacak. ihtimalin güçlükleri, şartların vahim oluşu her düşünüşte gövdede yeni bir delik açacak. şu kış bir bitsin hele denilecek. ondan sonraki iki kış nasıl olsa geçecek. zaten kışlar hep geçer. kuşlar uçar. hayat kendi çarkında devam eder. dilekçeler verilir. "gitme kal, kıymetini şimdi anladık"lara acı bir tebessümle karşılık verilir. zülfü’ye selam durulur. hey özgürlük diye çığırılır başına geleceklerden habersiz nikah masasında eveaetttt diye böğüren taze damat gibi. önce şöyle bir sene dönüp dolaşılır. sonra kürkçü dükkanın önünden kalkan ilk körüklünün, aynı teker üstünden blog yazmaya devam edilir. şarkılar çünkü; hep doğruyu söylerler..
.
