-yazıda- yine bir duraklama döneminden geçerken mail kutumu elif key’in “fitbol” yazıları dolduruyor bugün. yo hayır! şikayetçi değilim. bilakis kırk derece temmuzunda soğuk su etkisi yapmasa da kaliteli yazı susuzluğumuza iyi geliyor. ama yurdun dört bir yanından iyi haberler gelmiyor. yanıyoruz ali kaptan? ama. her türlü. enflasyon yakmasa içinde bulunduğumuz müşkülpesentlik. hakeza meteorolojik durumlar. o da değilse -ve daha mühimi- ciğerlerimiz, ormanlarımız yanıyor. biz de izliyoruz. tıpkı denizleri ve sahilleri kirletenleri olduğu gibi, tıpkıyı hukuğu saygıyı sevgiyi düzeni intizamı yok edenleri olduğu gibi. bir çekirdek çitlemediğimiz kalıyor. -ki yalan yok ben her gün dört gibi çitliyorum.- ama bunlar bilinen ve sıkıcı konular şimdi. bu saatten sonra düzelmez hiç bir şey. hiç kimse. hem adım hem soyadım hem de ilkokul numaram gibi eminim. benim derdim bu değil. neydi derdim peki? doğrusu dert mi değil mi bilmem. 19 haziranda bostancı’da çekip bilgisayara atamadığım şu yukarıdaki fotoğrafı görünce yazının başlığındaki soruyu sordum kendime önce. sonra ağzımdan çıkanı kulağım da duydu. niyeyse ve dedim ki; artık nostalji bile lüks bize. çocukluğumuz, ilk gençliğimiz. samimi ve sahici ilişkiler. bireysellikten uzak, gerçek dostluklar, komşuluklar. zor günlerde bile kaybolmayan neşemiz. bırak tükenmeyi azalmayan umudumuz. eskiden, zor zamanlarda hayatın pause tuşuna basıp o günlerden bir kupleyi anımsayıp devam etme gücü toplar ne bileyim en azından bir nefeslenme payımız olurdu. şimdi olmuyor. hayat mı çok hızlı biz mi çok yavaşız? ya da nedir? mesele nedir? sorular yağmur gibi yağdı. ama yağmurun kendisi gelmedi. gölgelikler ve beyaz renkler tercih edildi. ajanslar bu havalarda patates ve havuç tercih etmemeyi salık verdi. meclis dostlar alışverişte görsün diye toplandı. yine tutulmayacak olan sözler verildi. ah’lar alındı. bazı şairler gıyabında anıldı. kısa şiirler okundu. uzun konuşmalar ve serbest çağrışımlar yapıldı.
