“ikimiz birden sevinebiliriz” diyordu ya göğe bakma durağı’da turgut uyar? denize bakma durağında oysa hepimiz sevinebiliriz. misal bizim evden aşağı baktığımda işaret parmağımın ikinci boğumunun sonuna kadar deniz gözüküyor. ilk boğuma kadar burgazada’nın bir parçası görünüyor. ama mavilik yok. turkuaz yok, yeşil bile yok. denizi çağrıştıracak tek bir renk yok. orada deniz olduğunu bildiğim için maviye kodluyorum beynimi. zaten şekilsiz ve zevksiz bir çıbanbaşı gibi uzayan gri binalardan denizi net göremiyoruz. sadece varlığına ve birliğine dua ediyoruz. oysa şiirdeki gibi evleri bir bir atlamayıp sırayla her birinin fazlalıklarını tıraşlasak üç beş kat. o vakit işte; hepimiz sevinebiliriz. insanlar bu kadar yokken ve binalar bu kadar yüksek ve çok değilken olduğu gibi denizi de maviyi de görüp bayram edebiliriz diyorum.
.
