karışık

büyük bir aldanışın ortasında

rüzgargülünde polen arayan arılar görüyorum

hayat diyorum oysa; uykumla karışık

yanılgılarımızın ve iç acılarımızın toplamından ibarettir

fazlası değil

sevdiği şiirlerin sayfa numarasını kitap kapağına not alan adamlar görüyorum

limansız deniz şehirlerinden dönerken gece rüyalarımda

hayat diyorum halbuki; sabâ makamıyla karışık 

söze ve aşka nereden başlayacağını bilememektir

tespit değil

ihtiyacım olan büyük değişiklikleri aradığım ofis koltuğunda

her sabah otobanı ve uzaklara, hep uzaklara gidenleri görüyorum

hayat diyorum o vakit ; içtiğim çayla karışık

bir gün uzaklara gidebilme ihtimalini sevmektir
hayal değil

katılmadığımdan daha çok hak verdiğim şairler görüyorum 
denize karşı okuduğum kitaplarda

hayat diyorum o zaman; okuduğum şiirle karışık

biliyorsun çok kısa, ne kadar çok sevişirsek o kadar iyidir

temenni değil

sabah uyandığımda saniyesinde unuttuğum rüyalar görüyorum

susamış gibi özlediğimi anlıyorum çekyat altına atılmış albümlerde

hayat diyorum bu kez; gördüğüm rüyayla karışık
hiç bir şey yapmamaktır, safi özlemekten müteşekkildir

mecaz değil

uzunçayır'dan kalkıp dünyanın bir ucuna giden metrobüslerde

buğulanmış camlara çizilmiş kalpler görüyorum

hayat diyorum tek solukta; akbil sesiyle karışık

bazen ekspres bazen aşk gibidir, her durakta ve her kalpte durmaz
önerme değil

uzun, sapsarı bir yolun sonunda önce saçlarını görüyorum

yolun rengine karışmış, sonra ellerini bana doğru uzanmış 

hayat diyorum, hayat; özleyen sesimle karışık

bunu bize neden yaptın, bize bunu neden

soru değil

.
canan uzerli - istanbulda