.
buğulu sesine hasta olduğum yaşar, yaklaşık on beşinci kez “aldanırım, bu son elveda” derken yüzümü doğuya, güneşe dönmüş uçsuz bucaksız denize bakıyordum. sonra, geçen seneki tatile veda yazım aklıma geldi. güneş gözlüğümü çıkardım. okuma gözlüğümü taktım. 26 temmuz 2021 yazımı yeniden ve yeniden okudum. geçen seneden bu seneye değişen bir şey yoktu hislerimde. bildiğin kendimi aldatıyordum. ve yaşar’ı da buna şahit tutuyordum. daha sonra tuttum geçen seneki istanbul dönüşü yazımı okudum. bu dönüşümde de bir dejavu gibi aynı şeyleri yaşayacağımı biliyorum. sabah erken kalkıp işe gitmek, akşam eve dönmek. işte biriken dosyalarla bakışmak. içlerinden acil olanları seçip tamamlamak. ve hummalı bir işin ortasında turkuaza bürünmüş denizin hayalini kurup, iyot kokusunu iliklerine kadar hissetmek diyorum.
yazık lan bize!
vallahi yazık..
.....
....
“hayat şimdi büyük bir dönüş yolu
ama aynı yoldan değil!”
diyordu ali deniz uslu bir şiirinde.
benim dönüş yolumda iki hatta üç alternatif var ama hepsi aynı istanbul’a çıkıyor.
o yüzden dedim ki kendime;
oğlum mithad! yol belli. kader belli.
eğ başını usul usul yürü şimdi.
.....
...
peki ya tam da ihtiyacımız olanı, biz ‘fakirlere’ umudu muştulayan ömer edip cansever ne diyordu ‘iki satır iki satırdır’da;
“..... geçer elbet bütün bunlar.
sana ışıklı, sevinç çığlıklarıyla dolu mektuplar yazacağım günler de gelir elbet. boyarım kendimi, verniklerim eski tekneler gibi. ortalık yolculuk kokar. mutluluk yelkenleri şişer.”
.
o yüzden ve kesinlikle; her şeye rağmen, şartlar denen tüm o vahim şeylere, bütün imkansızlıklara ve dahi kaderin bilinen ve bilinmeyen gizli oyunlarına rağmen ben de cansever gibi ümitvar olmak istiyorum sevgilim.
ümitvar.
anlıyor musun?
.....
...
){kind=link}