ortaçağ

zihnimde puslu bir görüntü

ortaçağın sırtında dörtnala gidiyoruz

şehirler, karanlıklar ve aydınlıklar geçiyoruz

birlikte denizler, sıcak anılar ve şarkılar sonra

özlemek bahsini biraz abarttığını düşünüyorum ama

seni görmek hep heyecanlandırmıştı beni

ne yazık ki erken uyandım bu kez

“namaz uykudan hayırlıdır” derken mahalle imamı

derinlerden bir sessizlik kopup geldi 

seni seviyorum dedim gizlice 

maviye çalan ıslak bir haziran akşamı şimdi hayatım

bir müsvedde kağıdının üzerinde
yazıp yazıp siliyorum, yazıp yazıp siliyorum

ilk vapurla ada'ya gitmişiz de sensiz dönmüşüm gibi

martıların gözyaşları hüznüme karıştı bu sabah

içinden “sevgilim” geçen yazılarımı arattım 
tam yüz altmış altı yazı

neye yarardı sen olmayınca

metro istasyonlarının derinlerdeki ürperten sessizliği gibi yokluğun

içimde bir his var

konuşuyor üstelik

arka balkona atılıp unutulmuş eşyalar gibi yalnızlığımız

ve boğaza kılavuzsuz dalan bir gemi aşkımız

özlemimizle efkarımızın yarışması bu yüzden oysa

sana bakmak ölümsüzlük iksiri içmek gibiydi

çocukluğumun yaz serinliği gözlerinde

sonra sen gittin

sen yittin sonra

çünkü herkes gider

çünkü herkes yiter bir gün

şimdi işte sol yanım ağrıyor

hayır, kalbim değil bileğim

omzum bazen 

babamı da özlüyorum hem

özlemek diyorum; ışığı ve çıkışı olmayan soğuk bir ortaçağ tüneli sevgilim 

.

amel bent - ton nom