gitmemiş gerçekten. geldi. göYnümüzün efendisi. her yer yeniden beyaz. yeniden pür-i pak oldu. şehrin kuzey ve yüksek kesimlerinde halaylarla karşıladık kendisini. kuşlar geleneksel halka dansını yaptılar. içimizden iki kişi azalmaya yüz tutan yeraltı ve yerüstü suları adına şükranlarımızı iletti kendisine. lakin tam o anda “geç oldu ama güç olmadı” esprisi yaptı aramızdan zevzeğin bir tanesi. hemen ağzını kapatıp arka tarafa götürdük kifayetsiz muhterisi. neyse ki olgun, aklı başında bir doğa olaydı. toydan biri olsaydı çoktan borana, tipiye boğmuştu bizi oracıkta. hatta tüm beyazlığını ve ferahlığını alıp daha da gelmem artık diyerek yalancı güneşli bir cuma gününde terk edebilirdi bizi. ama ucuz atlattık. verilmiş sadakamız varmış derlerdi eskiler. öyle oldu.
.
sonra duydum ki; unutmuşsun gözlerimin rengini ve istanbulda okullara, kamuya tatil gelmiş. kamudaki işlerimiz elimizde patladı. kamusuz işlere organize olduk. ara sokaklara dağıldık. kimimiz billur tuz attı yollara. kimimiz yorgun, kimimiz solgun oturup aşkın nur yengi’den geceler düşman’ı söyledi. -ki en sevdiklerimdendir kendisi.- bazılarımız karla ilgili buraya yazmaktan imtina ettiğim çok soğuk espriler yaptılar. ama öyle böyle değil. alaska frigo çok masum kalır bunların yanında. o kadar söyleyeyim. zaten o sırada ersan erdura çocuk gözler’i söylemeye başladı. kar da yeniden yağmaya. ben üçüncü çayımı aldım. sonra yanımda mağmum ve mahzun duran dört numaralı, eski adıyla muhtasar yeni adıyla muhsgk isimli geniş turuncu klasöre baktım. o da bana yalvaran gözlerle bakıp; ‘çok uykum var müdür lütfen bugün bana ilişme’ diyordu adeta. ‘olm zaten benim de çalışasım yok. görmüyor musun sabahtan beri elimde telefon saçmalıyorum’ bakışıyla cevap verdim. birbirmizi anladığımızı sanıyordum. sonra işte klasörün gözlerini yavaşça kapadım. youtube’da ersan erdura-çocuk gözleri buldum. sesi iyice açtım. ve yukarıdan aşağıya seyrüsefer eden beyaz mucizeleri izlemeye başladım..
.
