sadık (yalsızuçanlar) diyorum hep haklıydı belki de. bu şarkılar bir şeylerimizi çalmakla kalmıyor, adeta delip geçiyor ciğerimizi iki gözümün çiçeği. zaten bazı şarkılar, şarkı değil bildiğin asfalt matkabı.
dün akşam işte; anneme giderken yakaladı bir tanesi beni. kartal gişelerden çıkmış yanyoldan ilerlerken normalde dinlemediğim ama sırf babam dinliyor diye radyonun hafızasında tuttuğum trt fm’e dokunmuş bulundum. ondan sonra zaten ne yol bitti ne de ömür. gece sabah olmayı bilmedi, içimdeki kış bahara dönmedi bir türlü. inat ettim. kaçmadım. hüznümün ve dahi kederimin üzerine gittim. bu inatçılığım nerden geliyordu bilmem. bildiğim; babam bu kadar inatçı adam değildi. belki biraz annem. belki de doğduğum yahut atalarımın göç ettiği topraklardı inadıma referans olacak olan. atımı uçuruma sürer gibi atıldım ileri. ciğerimi dağlayacak anılarımı buldum önce. özlemlerimi bileyledim bir bir. uzaktaki, çok uzaktaki, en uzaktaki ve artık gelemeyecek kadar uzaktaki sevdiklerimi düşündüm. sonra şarkının sesini biraz daha açtım. anneme erken yatacağımı söyledim. anılarımda takıldığım yerlerde bloga girdim. eski kış yazılarımı buldum. onların üzerinden geçtim. ağır hüzünler de benim üzerimden. ama ve lakin; çivi çiviyi söküyordu. bir insan bunu kendine neden yapardı? bazı soruların cevabı yoktur. bazılarını da cevap almak için sormazsın. sanırım benimkisi de böyle bir şeydi. şimdi işte aralık dedikleri bir yerdeyim. bilmem kaçıncı defa içinden geçiyor ömrüm. ömür mü çabuk geçiyor yoksa yıllar mı?
oysa bir yıl daha bitecek bir kaç gün sonra ve sıradaki gelecek. kuşlar uçacak. vapurlar düdüklerini çala çala kadıköy’den beşiktaş’a geçecek. anlamını bilmeden sevdiğimiz şarkılar değişecek. ama içimdeki özlemekler hiç bitmeyecek. hiç dinmeyecek iki gözümün çiçeği.
o kadar işte.
o kadar..
.
.
