dört kutsal kelime duydum
acz
nasip
rahmet
ölüm
- *cahit zarifoğlu-
.
bugün. server amca öldü. server amca kim? geçmiş zaman. üç buçuk yıl birlikte çalıştık. çok şeker bir abiydi. ağlamadım. üzüldüm. cenazesine gittim. cenazesine yetişemedim. yeşil bir arabayla çok uzaklarda bir köye götürdüler. bir çukura koydular. üstüne toprak attılar. ben gitmedim. hem içim, hem dışım almadı. köye giden arkadaşım beni e-beşe bıraktı. trafik haddinden fazla sıkışıktı. yol çok kalabalıktı. metro epey uzaktı. e-beşin kenarından yürüdüm. çok yürüdüm. yürüdükçe eski günler gözümde canlandı. ‘şimdi mithatçığımla’ başlayan cümleleri yüreğimi tırmaladı. ağlamadım. hatırladım. benim diyen yirmilik delikanlılara taş çıkartan enerjisini. çalışkanlığını. yaşıtları bilgisayarın açma kapama düğmesini bilmez ve teknolojiyi toptan reddederken exceli hepimizden iyi bilmesini. bıkmadan, usanmadan bize bir şeyler öğretme çabasını. sabrını. sonsuza giden nakit akım tablolarını. şaşmayan denk bütçelerini. kolormatik gözlüklerini. yaşından beklenmeyen genç esprilerini. otuz saniyede içtiği sigaralarını. hoş sohbetini. bitmeyen nezaketimi. istanbul beyefendiliğini. babacanlığını. tez canlılığını. adamlığını. abiliğini. sümerbank maceralarını. halit kıvanç gülüşünü. şimdi hiç biri yok. hepsi geride kaldı. hayat kısa. dünya yalan. ölüm gerçek, dostlarım. ben bugün, dört kutsal kelime duydum!
.
