bazen düşünüyorum da; ölmek için cesur olduğu kadar yaşamak için cesaretli olamıyor insan. bende işte bütün endişelerimden, korkularımdan, geçmişimden ve sorumluluklarımdan soyunup şu bulutların altına, o ağacın yanına bir kulübe inşa etmek istiyorum.
elbette, ikimiz için.
.
nasılını ve ne zamanını bilmiyorum lakin niçin dersen seni sevdiğim için. beni sevdiğim için. yeşili ve maviyi sevdiğim için. sakinliği ve dahi ağustos böceklerinin sessizliğini sevdiğim için!
düşünüyorum da bazen; özleyince insan, tutmamalı içinde. haykırmalı hasretini. muhatabının yüzüne olamasa bile şu karşıki dağlara, ormanlara ve bulutlara. sonra işte yavaştan kolları sıvamalı. o maviliğin altına, şu yeşilin üstüne çok değil iki kişilik kulübe yapmalı.
elbette geleceğimiz için.
.
bazen diyorum; çok düşünüyorum. seni düşünüyorum. hep seni düşünüyorum. ve o kulübeyi yaptığımızı. ağacın altına tahta masayı attığımızı, yazın geceleri yıldızları izleyerek uyuduğumuzu, baharda çatımıza düşen yağmurlarla uyandığımızı. üst taraftaki yolda el ele, dört mevsim yürüdüğümüzü. ormanın içindeki gölde yüzdüğümüzü. kışın çok üşüdüğümüzü. kulübenin etrafına diktiğimiz bostanı. meyve ağaçlarını. bembeyaz köpeğimiz, sütü. horozlarımızı. tavuklarımızı. sonra bizi düşünüyorum.
şimdi işte; tam da yukarıdaki fotoğrafı çektiğim yerde, mutluluk üzerine bir kelime, bir cümle arıyorum.
ve kulübe diyorum içimden.
kulübe.
üç hece, altı harften oluşan mutluluk harcımız.
elbette, sevgimiz için..
.
