artık eminim. dünyanın her yerinde, bilhassa güzel ve yalnız ülkemde sabahın ilk saatleri en yaşanılası, en kutlama yapılası, en insansız ve en kaossuz vakitleridir. emekli amcalar gibi kalabalık olmadan iniyorum sahile. bazen abartıyorum erken kalkmayı. öyle ki sahilde kafka’nın hayaleti ve ben oluyoruz sadece. sonra emekli amcalardan biri, iki kız ve bir erkek torunlarıyla gelir. mavi şortlu, tombik oğlan hiperaktiftir. denizi görür görmez ceylan görmüş kaplan gibi ileri fırlar. emekli amcamız denize girmekte kararsız olan ve nazlanan kızlara; “evet, prensesler haydi denize” komutunu verir. bu istek boşlukta asılı kalır bir süre. kimse sahiplenmez. sonra esen poyrazla birlikte açığa sürüklenir. ama kızlar kılını kıpırdatmaz. bu duruma alışık olan dede de zaten aldırmaz. iki kulaçta erkek torununun yanına ulaşır. kızlar durumdan memnun. biraz önce çektikleri fotoğrafa instamramda gelen beğenileri sayarlar. az ileride turuncu tişörtlü, yanık tenli plaj çalışanları kumları düzeltip şezlongları hazırlarlar. içlerinden ne geçer, ne düşünürler bilinmez. hayat kafasına göre devam eder. dediklerine göre de batıdan doğuya döner. ben sabahları çok erken sahile inerim. iyot kokusunu ciğerlerime çekerim. gelecekteki halimi merak edip emekli amcaları izlerim.
){kind=link}