istanbul’un sisinde ve sabahın alacasında görebildiğim, seçebildiğim yeşil ve kırmızı trafik ışıkları sadece. arkalarda kalmış tek tük evlerde, işe gidecek kocalarına kahvaltı hazırlayan kadınların yaktığı beyaz mutfak ışıkları bir de. otobüs yol aldıkça gözüme ve aklıma çarpan pazar günleri açığız yazılı oto tamirci led ışıkları, bir seramikçinin bahçesine asılmış perakende satışımız vardır afişi ve duvarlara yazılmış uyuşturucuya hayır sloganları. hepsi sanki ve ayrı ayrı alacakaranlık hikayeleri. bugün; 27.10.2020 salı, saat 07:19. az sayıdaki yolcu, çok sayıdaki durakları ışık hızında geçiyoruz! tıpkı ömür gibi..
..
.
öğle:
yemekten sonra çayımı almış öylece oturuyordum ofiste. sonra farkettim ki; siyah, simsiyah, son model bir spor araba pencerenin önünde durmuş bana bakıyor. hayır, bir de poz verir gibi, çapraz durmuş, bütün ihtişamı ve çekiciliği ile orada bekliyor. o bana, ben ona karşılıklı bakışıyoruz. hani şu tek kapılı, acayip sürat yapanlardan. lakin tarzım ve tipim değilsin bebeğim dedim ilk bakışmalardan sonra. spor giyinmeyi severim ama spor arabaları bilhassa tek kapılıları nedense sevmem. hatta arabadan saymam. hoş bu istanbul keşmekeşinde artık arabadan da, insanlığımdan da nefret eder hale geldim. oysa bisikletle veya yürüyerek gidecebileceğim bir işim olmasını çok isterdim. olmadı. bir dahaki sefere artık!
..
.
kuşlar, tuhaf! her vakit, her akşamüstü bilhassa ve sonra her yaz, her bahar ve her kış ama daima kuzeyden güneye uçarken görürdüm onları. oysa bu sabahtan beri tersine uçuyorlar. güneyden kuzeye. ama neden?
ne olmuş olabilir ki?
acaba yoğun siste yollarını kaybetmiş olabilirler mi? tuhaf..
..
.
fotoğraflar, insanda hep geçmişte yaşama isteği ve garip bir özlem uyandırıyor. en azından ben de öyle. yakın ya da uzak geçmiş fark etmiyor. çünkü ne vakit eski fotoğraflara baksam bulunduğum zamandan çıkıp gidesim geliyor. o fotoğraftaki küçücük bir an için. hatta ve sadece güneşin geliş açısı için. lakin ille de bir şey yaşamak lazım değil bu gitme isteğinin yüzeye çıkması için. sadece o zamanın güzelliği için gitmek istiyor bazen de insan. dünya ve içindekilerin şimdikinden daha az kötü olduğu için yani. zamanda geri dönmenin mümkün olmadığını anladığında ise, kimsenin olmadığı yahut çok az insanın yaşadığı bir adaya düşmek istiyor en azından.
..
.
annemi aradım. hayır duası aldım.(galiba)
..
.
