liste

yakınlarından tren geçen bir evde oturmak istedim bu sabah. öyle durduk yere. yok hayır, tövbe! iri bir kar tanesi cama yapışırken, siyah bir kuş gökyüzüne uçarken düşündüm bunu. denizi bir şekilde bulurdum. ama raylar, tren sesi, bekleme salonları mühimdi. ve kar tüm kış boyunca, tıpkı bugünkü gibi yukarıdan aşağıya ve bazen aşağıdan yukarıya sakin sakin yağmalıydı. bir de kedim olurdu. adı sarı. hayır! renginden dolayı değil. rengi siyah-beyaz olurdu kesin. sarı çünkü; annemin yıllar önce kaybolan kedisinin ismiydi.

kar diyordum evet. böyle salına salına yağarken ve evlerin başına beyaz şapkalar takarken sarı’yla seksenli yılların şarkılarını dinlerdik. madonna’yı, phill collins’i, bryan adams’ı, celin dion’u falan tanıştırırdım onunla. türdeşlerinin nankörlüğünü gördükçe çünkü bir kedisi olsun istiyor insan! kuşlar ve bulutlar nasılsa bizim. bir de işte; böyle karlı bir günde beraber uzun, çok uzun yürüyüşler yapalım istiyorum seninle. bol güneşli, ılıman günler onların olsun. unutulmuş istasyonlar ve kediler bizim. ama ve lakin susmuyorlar hiç! susmuyorlar. diyorlar ki; “kuzum siz istanbullular bu kar yağışını ne çok abartıyorsunuz. ne çok?”  bilmiyorlar ki; mutluluktan. vallahi mutluluktan..
.
madonna - la isla bonita

.