ağaçlar büyüyor. ama yavaş büyüyorlar. tam dört haziran önce geldiğim genç fidanın altındayım şimdi. bana sorarsan sevgilim hala genç bir fidan o. yaprakları biraz daha fazlalaşmış. dalları biraz daha uzamış. bıyıkları yeni terlemiş delikanlı sadece. altında aşıkçasına ve özgürce oturabileceğimiz bir ağaç değil. sanırım bir dört yıl daha geçmesi gerek bunun için. ama bu geçen dört yılda çok şey oldu. bazı haritalar değişti. iklimler daha karmaşık oldu. özeldeki memuriyetimden anlaşarak ayrıldım. sigarayı bıraktım. bir buçuk yıl sonra memuriyete mecburen döndüm. sigaraya başladım. beşiktaşım iki kez üst üste şampiyon oldu. -ki dört yılın benim nazarımda en mesut olayı.- sonra annemin tekir kedisi kayboldu aniden. bir sabah gelmemiş. ikinci. üçüncü sabah derken 322 sabahtır yok tekir kedi. annem; “hisli yaratıklar, sahiplerini üzmemek için olsa gerek ölümlerine yakın böyle birden kaybolurlar.” dedi. durumu kabullendi. fakat çok üzüldü. o üzüldü diye ben de üzüldüm. gidenlerin ardından üzülmek çünkü bizim ata sporumuz. ilk okulda misal bizi dört yıl okutan naci öğretmen gittiğinde de çok üzülmüştük sınıfça. sonra ben askerdeyken sıra arkadaşım metin gitti elim bir trafik kazasında. yine ve keza ablam evlenip heidi’nin memleketine yerleştiğinde de hep üzülmüştük. çok üzülmüştük. seni söylemiyorum bile. çünkü üzüntüm değil ama hüznüm hala devam ediyor.
dört yıl boyunca bu kadar şey değişmişken değişmeyen bir hüznüm. bir de işte bu mecburi çalışma hallerine karşı olan hissiyatım. dört haziran önce tam burada, yazın çalışmak yasaklanmalı demiştim. ama yasaklanmadı. hala aynı fikirdeyim. hatta aklı ve durumu olan dışarıya adım atmaz bu sıcakta diyerek devam etmiştim. tam dört yıl önce böyle bir yaz. dışarı çıkmam. biraz zarifoğlu okur, en az 2 ispanyol filmi izler, çay içerek balkondan aşağı sokak insanlarının hikayelerini yazarım. seni de düşünürüm elbet. yalnız seni. ama en çok seni. demiştim. tam dört yıl önce...
sahi en son ne zaman geçmiştin bizim sokağımızdan?
.
