hem öyle kadirşinas, öyle misafirperverler. daha birinci günden kalbimdeki en vip köşeye yerleştiler. ilk gördüğüm insanları normalde böyle kolay kabullenmem. mecburi takip mesafesinin üç katı olur mesafem. bunu kibrimden yaptığımı söyleyen arkadaşlarım oldu. aldırmadım. çünkü öyle olmadığını biliyorum.
neyse mevzu bu değil.
tam üç yıl aradan sonra yine aynı körfezdeyim. üç senede pek çok şey değişmiş. bir tek deniz değişmemiş. olduğu gibi. olması gerektiği gibi.
bu sene şansıma ve şahsıma bu iki iyi insan çıktı.
leyla hanım; kökleri çok eskiye dayanan asaleti, hala yüzünden silinmeyen güzelliği, tebessümündeki zerafeti ve mağrur yürüyüşündeki inatçı ve gururlu meydan okuması ile hayran etti beni kendine.
edremit bey; en istanbul beyfendilerine taş çıkartan centilmenliği, kültürü, hitabeti ile.
dahası insanlıkları bu iki güzel kalbin.
bütün o ön yargılarımı, oto kontrollerimi kapakları yeni açılan barajın taşkın suları gibi önüne katıp götürdü.
daha ilk günden yaşattıkları güzelliklerin hangi birini anlatayım ki; akşam yemeğinden hemen sonra, kahvaltıdam az önce alt kattaki odama kadar gelen taş plak seslerini, müzeyyan senar’ı, ayten alpman’ı.
leyla hanım’ın o yaşında bile üretmeyi bırakmayıp kendi elleriyle yaptığı incir reçelini. edremit beyin konsolosluk anılarını.
yine verandadaki hamakta sallanırken içerden gelen leyla hanımın yanık sesini.
..
leyla hanım diyorum; edremit beyi çok seviyor. bunu sözleriyle değil gözleriyle söylüyor.
edremit bey; leyla hanımsız tek bir saniyesi yok. ölümsüz aşklar için ilham veriyorlar.
