bazen olur böyle. bir sabah uykusunun ortasında diline dolanan neşeli bir şarkı gibi. hem de pollyanna'yı kıskandıracak bir optimizm. destursuz ve amansız bir mutluluk. dünya ve dertlerinden münezzeh bir sevinç hali. güzel şeyler olacakmış hissi.
delilsiz. sebepsiz. zahmetsiz.
bazen diyorum olur öyle. hani durduk yere basan sevimsiz sıkıntı gibi sebepsiz bir iyilik hali dolar içine. kendini unutturacak kadar nadir gerçekleştiğinden böyle hisler farkına varamazsın ilkin. varsan bile saniyelik, gelip geçici bir histir dersin. lakin değildir. biraz daha sürünce bu kez “uğraşacak başka adam mı yok oğlum bak git” diye şeytanı terslersin. oysa o da değildir. çünkü ve zira öğleden sonra üç gibi önce ve durduk yerde herkesle gülümseyerek konuşmanızla, bir yıllık espriyi bir saatte tüketmenizle başlayıp sonra cuma trafiğine ve sizi ahmaktan fena ıslatan doluyla karışık yağmura bile aldırmamakla devam eden uzun metrajlı bir iyilik hissidir bu. öyle ki tüm hücrelerinle hissedersin. gökkuşağını ilk kez görmüş gibi.
öyle şaşkın. öyle renkli. öyle sevinçli.
bazen işte, olur böyle. bendeniz şarkısı gibi bir his çöreklenir içinde bir yerlere. anlamazsın önce. ama o ısrar eder.
“hadi gel müjdeler ver” der.
apansız. sorgusuz. sualsiz.
hem öyle mutlandıran, öyle umutlandıran bir duygudur ki; yıllardır görmediğin, hep özlediğin birini görecekmiş veya iki satır kelamını duyacakmış gibi olursun. yahut gittiğin her beşiktaş maçı öncesi dolmabahçe’de stada üç adım kala ruhunu çevreleyen o heyecanla karışık sevinç hissiyle sarmalanırsın. ya da ve sanki midenin tam ortasında uzunca bir süredir oturan öküzün kalkıp gitmesi gibi ferahlarsın.
adı henüz konulmamış bir iyimserlik hali diyorum.
bazen olur..
.
.
.
