eski günleri özlüyorum.
sanırım.
yaşlanıyorum.
hayır! nostalji damarımın kabarması değil asıl sebep. eller. ellerim beni ele veriyor. bir de içine yuvarlandığım şu anlamsız boşluk. devam etmenin manasızlığı. her bahar içinden çıkamadığım mayıs sıkıntısı. bak işte, bir mayıs daha gidiyor ömürden. daha kaç mayıs katlanırım? bilemem.
bildiğim. bu kadar hüzün bünyeye zarar.
zaten doktor da öyle diyor! doktor kim? kalbi bu dünyadan daha büyük, güzel bir insan. "şarkıların, her gün yazman güzel de hepsi hüzünlü be selim."
oysa böyle olmasını ben istemedim. belki ekim, belki bu lanet pazar günleri, belki ekmel bey'i okumam. ya da ve belki de başka şeyler buna sebep. çok şeyi olduğu gibi bunu da bilemiyorum.
bazen de öyle özlem yüklü oluyorum ki neyi özlediğimi bilemiyorum. insan neyi özlediğini bilmez mi?
ben mesela bilmiyorum.
içimde ara ara dalgalanan hissin meylinin neye ve kime olduğunu.
ama şunu istiyorum.
basit işlerle, misal bağ ve bahçeyle, evin bozuk olan kapısını tamir etmekle, köy ya da kasabanın en yaşlısının anılarını dinlemekle, sessizliğini şakıyan kuşların ve hışırdayan ağaç yapraklarının bozduğu taşlı yollarda yürümekle, şehirden gelecek mecmuanın son sayısını yahut el yazmalı, posta pullu gerçek bir mektubu beklemeyle geçecek günler.
.
son tahlilde ve galiba gitmek lazım.
sessiz.
"kim"sesiz.
hemen şimdi.
.
