yine aylardan kasım. yine pastırma yazı. yine aylak bir kedi gibi balkona çivilendim. çayım, simidim, yeşil zeytinim. sahi neydi o rotinli mutluluk hormonunun adı? her neyse işte, şimdi her yanım buram buram mutluluk bayım. bu güneş. bu kasım. bu balkon diyorum acayip güzel. acayip üretken. düşünceler, anılar, eski ve yeni aşklar. muhtemel hüzünler. umut vaad eden kokular falan. bazen insan olmak çok güzel. ama bazen. misal bana güldüğü zaman. gözlerinin sıcaklığıyla kalbimi okşadığında. hatta köpek gibi özlediğimde bile güzel. güneş ruhumu sarıp yüzüme şefkatle dokunduğunda hakeza. ve yine radyoda ilk kez dinleyip melodisine meftun olduğum bir şarkıyı duyduğumda. öyle vakitler kaybetmek de güzel olabiliyor. bazen. çünkü kaybetmek her zaman sanıldığı kadar kötü olmayabiliyor. vicdanın rahatsa kaybedenlerin şahı sensindir. misal iş teklifini neden kabul etmediğimi izah ettiğim arkadaşım; biz böyleyiz işte doğrucu davrandığımız için kaybediyoruz hep gibi bir şeyler demişti dün akşamüstü. vicdan, mahcubiyet, utanç çünkü bizim kaldırabileceğimiz şeyler değil bayım. çünkü biz nasibe inanan insanlarız. çünkü biz hatalarımız çok olsa da her şeye -şairin deyimiyle*_ çokça esirgeyen ve çokça bağışlayan rabbin adıyla başlarız. çünkü biz.. çünkü seven insanlarız. belki thomas** gibi biraz beceriksiz, biraz tutuk. biraz muhteriz. ama… ama işte.
gördüğümüz rüyaları da unutmayız hem. yok saymayız. dün gecekini mesela nasıl unuturum. unutmam. ama söyleyemem. utanırım. belki biraz ağlarım. ama yok ısrar etme bayım, anlatamam. orhan veli’ye bağlarım. o yere gitmeyi hep isterim. isterim de gidemem. ama çok severim. ilelebet severim. ilk okul üçte fabrikatör kızı özlem’i nasıl sevdimse öyle severim. öyle masum. öyle ütopik.
ama işte hayatımız ve halimiz bazen de böyle bayım; kul kurarmış kader gülermiş..
evet öyle..
.
.
* tarık tufan - anna
** toter mann (2001)
