bu nasıl bir oyunculuktur ya da gerçekliktir? adam oynamıyor yaşıyor, yaşatıyor..
işbu filmimizde de bir nevid var.
nevid asi, bir deli oğlan. sevdiceği sitare ay parçası. sitare mobilyacı kızı. bu ikili üniversitede tanışırlar. 4 yıl boyunca flört ederler, hayal kurarlar fakat bir türlü yuva kuramazlar. her aşkta olduğu gibi biri daha çok sever. ve bu nevid’dir. sitare’nin ferhad’ı olup dağları deler, kerem olup çıra gibi yanar, mecnun olup zihninin çöllerinde gezer.. lakin her büyük sevdada olduğu gibi burada bir engel vardır. sitare’nin “kayserili” babası biricik kızını nevid gibi çulsuz yerine hali vakti yerinde olan bir adamla evlendirmek ister. nevid’le ‘motivasyon’ konuşması yapar. kızımı gerçekten seviyorsan onun mutlu olması için ondan ayrıl. yok sevmiyorsan zaten ayrılmalısın diyerek nevid’in delikanlılığına oynar, gururuna yürür. nevid arada kalır. aşkı, vicdanı ve cüzdanı. hepsi bir torbaya konmuştur ve sanki birini seçmeye zorlanmıştır. pes etmez. mücadele eder. fakat hayatın gerçekleri ve dinamikleri vardır. nevid’in de prensipleri. bir de işte; her şeyin üstünde bizi sona götüren bir kader vardır..
.
sonuçta, ilmek ilmek, usul usul, suyun kilometrelerce yol katedip yatağını bulması gibi kırık bir aşk hikayesi ekseninde yozlaşan sistemi, emek sömürücülüğünü, kısa yoldan köşe dönmeciliği gözümüze sokmadan itin götüne sokmuştur yönetmenimiz.
..
ve aslında nevid’in hikayesi; bir isyanın hikayesidir. aynı zamanda bir tutkunun öyküsüdür, bir sevdanın içli türküsüdür. hakeza ve kanımca; aşkın üç büyüklerine (mecnun-ferhad-kerem) bir selam gönderme, bir saygı duruşudur.
){kind=link}