yine yeniden ortopedi yollarındayım ibrahim. geçmiş gün 1.iğne ile 2. iğne arasında 10 ay vardı. şimdi ise 2. iğneyle 3. arasında sekiz ay oldu. dolayısıyla ve can havliyle; “dayanamıyorum doktor iğnemi de aldım geldim” dedim beyaz önlüklü asistana. yanındaki asıl doktorum biraz yan gözle, biraz müstehzi bir gülümsemeyle konuya ortak oldu. ben acıya dair tüm bildiklerimi, onların e-nabızdan gördüğü hastalık geçmişimi bir bir anlattım. onlar dinler gibi yaptılar.
acı eşiğim mi azalıyordu, yoksa sabırsızlığım tüm bedenimi mi ele geçirmişti ya da yaşlanıyor muydum bilmiyorum ibrahim. hoş o iğnenin acısı sekiz aylık ağrıya bedel o ayrı ama yürümeyi seven bedene bu ödem çok fazla geliyordu artık. ne olursa olsun o iğneyi yemeliydim. ama ondan evvel egzersizi hayat biçimi haline getirmem şarttı. doktorum da öyle söyledi zaten.
“bu iğne tedavi etmiyor muhterem. ağrısız egzersiz yapmanı sağlayacak sadece. o yüzden egzersiz şart” dedi.
egzersiz şart ibrahim. egzersiz şart..
.
