yıllar yıllar, on yıllar sonra süt içiyorum ibrahim. bu sabah istanbul’a yağmur yağarken. anne sözü dinledim. mide ilacımı unutmuşum. “süt iç iyi gelir” dedi annem. adapazarı’ndan her hafta gelen sütü az evvel yoğurt olarak mayalamış. kalanından küçük bir tabak sütlaç yapmış -ki çok sevmem.- bir içimlik sütü de kenara ayırmış. kimse içmezse kendi içiyor. aslında her hafta aynı ritüel. burada olduğum her cumartesi o süt bana teklif edilir. ama ben içmem. çocukken geceleri içtiğim ballı süt nasıl travma oluşturmuşsa artık. içmiyordum yıllardır. kahveye katılan az miktar süt dışında. ama işte bu sabah anne sözü dinledim. öğleden sonra da sütlaç yiyeceğim. yaş aldıkça daha bir uysallaşıyor sanki insan. eski tepkiselliğinden, inatçı duruşundan eser kalmıyor. ağaç yaş iken insan yaşlandıkça eğiliyor galiba ibrahim. öyle mi?
