yeni balkonuma alışmaya çalışıyorum. eskisinden biraz daha küçük olmasını ve olmayan burgaz manzarasını dert etmezsen ideal güneş gören balkon işte. seviyorum amirim.
hem düşündüm de; dünyadaki şu kısıtlı zamanımızda sevecek bayağı çok şey bulmuşum kendime. şimdi günahtır belki söylemesi ama saygısız, ne yürümesini ne konuşmasını, ne de apartmanda ve dahi topluluk içinde yaşamasını bilmeyen, sözünü tutmayan, yıkanmayı sevmeyen insanlar yaşamaktan soğutuyorlar beni. neyse ki işte, kuşlar var. vapurlar var. deniz kenarları var.
ve iyi ki güneş gören balkonlar var.
bazen işte; yukarıda dolunaylar, aşağıda filler tepişirken yaşamaktan umudu kesip enerji göstergem kırmızıyı ve yüzde biri tüketmek üzereyken ya esen bir deniz kenarı ya güneş gören bir balkon arıyorum çölde leylası’nı arayan mecnun gibi. bugün de iç güveysinden hallice bu balkonu buldum. istenmeyen evlat gibi baksa da bana alışıyorum yavaş yavaş yeni balkonuma. meraklı komşularla göz göze gelmemek için sırtımı onlara, yüzümü güneşe ve ruhumu güneyli rüzgarlara verdim. ve şimdi hande mehan şarkılarıyla ittifak yapan bahar rüzgarının sürüklediği anılarla sarhoşum. öyle ki hiç ayılmak istemediğim bir sarhoşluk bu. bir kaç yüzyıl böyle oturabilirim. o derece amirim. o derece…
