hafıza kırılgan bir şey. bu yaşıma kadar yorgancı’nın evinde kiradayken babamın sadece ablamla beni kapı dışarı ettiğini sanıyordum. dün akşam laf lafı açınca yıllar önceki o soğuk kış gecesine geri döndük ailece. lakin annem “bilmiyorum” dedi hiç hatırlamadı. belki gerçekten hatırlamadı. belki hatırlamak istemedi. rahmetlinin sadece iyi yönlerini hatırında tutup ötekilerini onunla birlikte gömmüş olabilir. bilemiyorum.
ablam; "hatırlıyor musun bir akşam üçümüzü birden kapının önüne koymuştu?" deyince bir an durakladım. sonra “sadece ikimiz değil miydik?” diye sordum şaşkınlık içinde. solunda oturan biraderimi işaret parmağıyla göstererek "o da vardı. hatta onun yüzünden kovulduk cennet evimizden" dedi gülerek. o saate kadar söze fazla girmeyip köşede telefonuyla oynaşan birader bir huysuzlaştı. şöyle bir kıpraştı koltuğunda. nihayet, meraklı çocuk edasıyla sordu.
ne yapmıştım ki?
kimse hatırlamıyordu ne yaptığını. önemli de değildi. yıllar evvel ağladığımız olaya şimdi salya sümük gülüyorduk.
hayat diyorum tuhaf!
.
