fotoğrafı çektiğim günden beri bakıyorum. otobüste bakıyorum. metroda bakıyorum. eve geliyorum yine bakıyorum. biliyorum. öyle aman aman bir fotoğraf değil. sanatsal bir değeri yok. alıcısı yok. haliyle satıcısı da yok. ama işte neden bilmem ben bu fotoğrafı çok sevdim doktor. peki neyini sevdim? havasını sevdim bir kere. sanki bir sinema filminin sıradan ama bir çok şey anlatan, içinde bir çok hikaye barından sahnesi gibi geliyor her baktığımda. hatta fotoğrafı çekerken aldığım tat tam da buydu. şayet diyorum bir film çekebilmiş olsaydım o filmin ilk ya da son sahnesi bu olurdu. hatta hatta 93 yapımı film olmasaydı adını "kız kulesi aşıkları" bile koyardım. evet böyle..
