otuz altı daireli binanın içi hala yaz. hala ağustos. oysa parklar ve bahçeler, mütemadiyen sonbahar. mümkün mertebe mevsim normalinde. hatta insanı irkilten bir serinliğin sahibi bu mekanlar. garip. anlaşılması güç zamanlar. önce kucağıma, sonra yere düşen sararmış yapraklar. parkın girişinde kedilerle konuşan adamlar. dize kadar yırtmaçlı, topuklara inen parlak bordo elbisesiyle bir davete gittiği besbelli sarışın kadınlar. hepsi sebepsiz hüznüme dahil. şairlerden ödünç aldığım teşbihler bile. ama afrika hariç! afrika dahil değil..
şimdi işte; her şeyin başladığı yerdeyim. lakin söze nereden ve nasıl başlayacağımı bilmiyorum. dolayısıyla nasıl bitireceğim de meçhul. belki de her şey burada başlamamıştır diyor içsesim. ona inanmak istiyorum. aslında inanmak istediğim çok şey ve belki bir kişi var. fakat takatim yok bayım. yorgunum. çok yorgunum.
.
.
* ece ayhan - anahtarlar
