yaşlanıyorum galiba ibrahim. bu sıralar ne duysam, ne okusam yahut burnuma bir koku çalınsa idrak yollarım hep geriye, hep geçmişe açılıyor. şimdi misal; radyoda nilüfer, bir lorenna mckennit uyarlaması olan caddelerde rüzgarı icra ediyor. ben zihnimde istiklal caddesini yürüyorum! eski istiklal’de ama. çünkü benim gençliğimde kitapçılar lorenna mckennit çalardı. ve tango to evora’ya ayrı meftundum. yoo hayır! nerede o eski istiklal edebiyatı yapmayacağım. birincisi benim köyümden sonraki vatanım; kadıköy. değişmem hiç bir şehre ve caddeye. ikinci olarak da; istisnai zamanları saymazsak öyle sık gitmezdim. az ve öz giderdim. lakin ve yine de kestanecilerin, sokak sanatçılarının, kırmızı tramvayların kazındığı dimağda güzel anılar biriktirmişliğim çoktur. misal bir keresinde galatasaray’ın alt taraflarında arkadaşımla tesadüfen girdiğimiz, kapısında zilli çıngıraklı süsler olan sahafı da üzerinde kıpkırmızı fularları ve bandaları ile ispanya iç savaşından henüz gelmiş gibi duran ama devamlı gülümseyen, hoş sohbet, insan sevdalısı sahibesini de unutamam. keza yağmurlu bir bahar günü markiz’de cam kenarını denk getirip dakikalarca, sokaktan geçen insanlar hakkında uydurduğum ve bazılarını yazdığım hikayeleri. yine istisnai zamanlarda hafız, fiko ve ıssız ile birlikte insan selinin oluşturduğu akıntıya karışıp sanki bir seri üretim bandındaki ürünler gibi yukarıdan aşağı, aşağıdan yukarı durmaksızın ama faydasız gidip gelmelerimizi de unutamam. ama ve lakin beni istiklal’e bağlayan en canlı anı, babamla bir kere bindiğimiz galata’dan arapcamii’ye çıkan tünel metrosundaki kısacık seyahatimiz. muhtemelen haydarpaşa’dan karaköy’e vapurla geçip oradan tünele devam eden yolculuğumuz. niye ve tam olarak nereye gidiyorduk bilmiyorum. ama tüneldeki o hava, o ışıklar, insanlardaki canlılık ya da başka bir şey, babamın işaret parmağı ile gösterdiği palyaço. bilemiyorum ibrahim. bilemiyorum. radyoda diyorum; nilüfer caddelerde rüzgarı söylüyor ben için için yaş’lanıyorum.
.
