manastırlı hilmi bey'e son mektup

lodos bugün de devam ediyor

düşüncelerimiz; savrulan kış yaprakları gibi. ruhumuz perişan.

güneşli pazartesiler'de 'bugün günlerden ne' diye soruyordu ya santa?

hani cansever de bugün pazartesi mi diyordu*

ve şimdi ben
iş olsun diye değil gerçekten, 

merak ettiğimden soruyorum

bu kaçıncı pazartesi?
ruhumun eşgalsizliği bugün mutlak sona ermeli dediğim

kaç pazartesi ve kaç yüz yıl daha geçmesi gerek nihai özgürlük için?

elbetteki bir cevap değil aradığım hilmi bey

bunu ikimizde biliyoruz

ama işte bu med-cezirler yoruyor artık beni 

eksiltiyor, lime lime ediyor, bitiriyor

yoo hayır! ne münasebet

burayı ağlama duvarına çevirmek gibi bir niyetim yok

lakin yazmam lazım 

yazmasam çatlarım çünkü

hem söylesene hilmi bey senden gayrı yazacak kimim var allah aşkına

kuşlara da küstüm sonunda

olacağı buydu

özenle ıslatıp verdiğim ekmekleri yememişler dün akşamüstü

oysa bir his geliyor bazı

nasıl anlatsam?

ölümcül, imkansız hastalığı olan birinin yaşama sevincinden hallice

hüzünbaz bir umut ışığı

emre aydın dinliyorum, geçiyor sonra

lakin ellerimin üşümesi ilelebet geçmiyor hilmi bey

tıp çaresini bulamadı

doğrusu ben de çok üzerine düşmedim son sekiz yıldır

ama artık ayaklarım da üşüyor

ve kalbim zaten buz gibi

belki de içimizin ihtiyacı iki bardak çay ve bir kaç dörtlük şiirdir
bir gün diyorum
hani havalar çok ısınmadan
hafta içi bir gün, sebepsiz yere işe gitmeyip 
yahut sabah erkenden "ben iyi değilim" diyerek işten çıkıp akşama kadar güneşli bir kafede oturacağım
kim bilir belki o da gelir.
gelir di mi hilmi bey?
ama dürüst olalım şimdi
birbirimizi kandırmanın manası yok 
sence de yeterince yalan, kan ve göz yaşı yok mu dünyada?
bana doğruyu söyle hilmi bey
bana doğruyu
yalnızca doğruyu
çünkü ben
çünkü
bilemiyorum hilmi bey

bilemiyorum
bildiğim ben artık iyi değilim
hem hiç değilim
kaybettim
kaybettik
gidelim hilmi bey
gidelim
.
.
emre aydın - sen beni unutamazsın

* edip cansever - manastırlı hilmi bey'e birinci mektup