serbest düşüş

tuhaf olan belki de önceki gün suya kıyısı olan herhangi bir yerde pansiyon işletmeye karar verip ya da bir gün sonra yazarlık denemeleri için şehirden kaçmayı hayal ederken gördüğüm izlediğim filmdeki bir sahnenin dünyanın en vazgeçilmezi olarak oturmasıydı beynime ve yüreğime. herkese nasıl olur bilmem ama böyle tuhaf şeyler hep benim başıma gelir, sadece ben düşünürüm sanırım bazen. ortada ne deniz ne göl ne de bayılası bir manzara vardı. öyle sıradan bir ev, iki ağaç, üç de saksı içinde çiçek. ama nasıl olduysa izlediğim filmin içinde o sahnede olmak istedim birden. nasıl anlatayım, istemek ama her şeyden çok. bilmiyorum belki dün öğle sonrası iş dönüşünde kafamdaki tilkilerle güreşirken kendime sorduğum şu an seni mutlu kılacak ne olabilir sorusuna cevap veremeyişimin bir uzantısı olabilir bu durum. belki de değil. lakin işte o an için dünyanın en huzurlu, en güvenli yerinin o basit yer olduğunu düşündüm. hatta filmin içinde olayım ve film hiç bitmesin istedim o vakit. evet.