dünya dönüyor. metrolar hiç durmuyor ibrahim. biri gidiyor. öteki geliyor. iş ve okul saati olmasına rağmen nerdeyse çaka çak dolu hepsi. her dem dolu. m4. m8. m5. bugün hepsine ikişer tur bindim. insanlara baktım. kendime baktım. metronun turkuaz koltuklarına, kapılarına ve tavanlarına baktım. bu kaos diyarında ne yapıyoruz aq dedim bir kez daha. tabi bunu içimden dediğim için kimse dönüp bakmadı bana. oysa birimiz o çığlığı dışına taşırsa, ötekilerimiz de katılır. çığ gibi büyür bizi boğan bu metropolü boğardık. ya da ben çok fazla film izliyorum bilemiyorum ibrahim bilemiyorum. lakin işte düşünüyorum düşünüyorum işin içinden çıkamıyorum. büyükşehirlere salınmış deney fareleri gibiyiz. oradan oraya telaşla koşturup duruyoruz. kimse de dur hele bir soluklan demiyor. durursak düşecekmişiz gibi koşturuyoruz. aklını ve cesaretini toplayanlar kurtuluyor. kurtulamayanlar ya birbirlerini ya da benim gibi kendi kendini yiyerek tüketiyorlar ömürlerini. bak işte yine truman show geldi aklıma ibrahim. sahi, biz kimin trumanıyız ?bu yapaylığın, tatsızlığın ve ruhsuzluğun müsebbibi kim?
kimin kefaretini ödüyoruz?
kimin tavuğuna kışt dedik de bize bu eziyeti çektiriyorlar?
bu çapsızlığın, vizyonsuzluğun ve keşmekeşin bütün günahı bizim mi, bizden öncekilerin mi yoksa bizden sonra geleceklerin mi kimin ibrahim kimin?
.
