"kimsenin olmayan bir yoldan geçerken
kimsenin olmayan bir resmini gördüm hayatın"
diyor ya hani şair;
aslında aynı hayatı hepimiz çok farklı zaviyelerden görüyoruz.
benim mesela bu hayata dair hatırladığım en net ve en erken resim beş yaşıma ait. belki öncesi de vardır ama orası çok flu. çok karışık. mesela ersen ve dadaşlar kurulmuş muydu o vakitler emin değilim. ama moğollar kesin vardı. anadolu rock'ın en baba grubu. tabi çocuktuk bilmiyorduk o zaman. zaten mevzu bu değil. mevzu neydi peki?
beş yaşımdaydım diyorum bayım.
o zaman bana saray gibi gelen hepi topu bir artı bir evimize doluşmuş kalabalığın ve beyaz bir bezin içinde kardeşimi getirdiler hastaneden. sonra o evin kâh çamaşır asılan, kâh vita tenekelerinde çiçek yetiştirilen demir parmaklıklı pencerelerini hatırlıyorum zaman zaman. bazen de rüyalarımda görüyorum. o yüzden nerede görsem tanırım bu resmi!
geçmiş gün işte; zeki demirkubuz'un izinde kasımpaşa dolaylarında kimsenin olmayan bir yoldan geçerken hayat kendi resmimi gösterdi bana. mekan farklıydı belki ama anlam aynıydı. ezcümle bayım; o gün kimsenin değil, bizim olan resmini gördüm hayatın..
aslında aynı hayatı hepimiz çok farklı zaviyelerden görüyoruz.
benim mesela bu hayata dair hatırladığım en net ve en erken resim beş yaşıma ait. belki öncesi de vardır ama orası çok flu. çok karışık. mesela ersen ve dadaşlar kurulmuş muydu o vakitler emin değilim. ama moğollar kesin vardı. anadolu rock'ın en baba grubu. tabi çocuktuk bilmiyorduk o zaman. zaten mevzu bu değil. mevzu neydi peki?
beş yaşımdaydım diyorum bayım.
o zaman bana saray gibi gelen hepi topu bir artı bir evimize doluşmuş kalabalığın ve beyaz bir bezin içinde kardeşimi getirdiler hastaneden. sonra o evin kâh çamaşır asılan, kâh vita tenekelerinde çiçek yetiştirilen demir parmaklıklı pencerelerini hatırlıyorum zaman zaman. bazen de rüyalarımda görüyorum. o yüzden nerede görsem tanırım bu resmi!
geçmiş gün işte; zeki demirkubuz'un izinde kasımpaşa dolaylarında kimsenin olmayan bir yoldan geçerken hayat kendi resmimi gösterdi bana. mekan farklıydı belki ama anlam aynıydı. ezcümle bayım; o gün kimsenin değil, bizim olan resmini gördüm hayatın..
.
* mevlana idris zengin
