artık rutinim haline geldi. onları beklerken her seferinde cahit zarifoğlu'nun "şimdi açım" cümlesiyle başlayan 1965 istanbul yazısını anıyorum. mehmet, akif ve ersoy ile yaz hariç her mevsim en az bir kez aynı salaş kafede buluşuyoruz. her zaman ve vaktinden çok önce gelip onları bekliyorum. bu kadar uzun beklemeyi kimse sevmez genellikle ama ben seviyorum. sevgili yolu gözler gibi bekliyorum onları. beklerken etrafı izliyorum. bazı yazıyorum, bazı susuyorum. bazen de gözlerimi kapatıp dünyayı dinliyorum. korna sesinden çocuk sesine, çay karıştırma sesinden sigara küllüğü sesine, iki çay biri açık diye haykıran garson sesinden müşterilerden birinin basbariton bir kahkahasına tüm sesleri zihnimde arşivliyorum. bunu niye yaptığımı tam olarak bilmiyorum. belki yaşadığımı hissetmek için belki yeri geldiğinde yazılarımda kullanmak için. ama daha çok bir oyun gibi. 20 milyonluk şehirde birbirine çarpa çarpa ilerleyen bu seslerin bir anlamı olmalı diyorum bir yandan da. onları seviyorum. beklemeyi. yazmayı. ve yağmuru...
Олег Скрипка feat. Марія Коваленко — Відрада
