futbolu az çok takip edenler zaten bilir. bilmeyenler için özetlersek; bir süredir, eski takımına gol atan futbolcular bir nevi “saygı göstergesi” olarak (bence mahalle baskısından) gol sevinci yaşamıyorlar.
işte bizim ismail’de dün eski takımına (şanlı beşiktaşımıza) sahalarımızda ender görülen güzellikte bir gol atınca. bir apıştı, bir şaşırdı. hayatı film şeridi gibi gözünün önünden geçmişçesine bir durakladı. golü kutlamaya gelen arkadaşlarına iki elini havaya kaldırarak sevinmeyeceğini beyan etti önce. “lan şimdi sevinirsem ayıp mı olur mu, beni kınarlar mı, sosyal medyada linç yer miyim” düşünceleri ışık hızıyla aklından geçti sanki. fakat hemen akabinde “amaaan bee kral bir daha mı gel'cez dünyaya" diyerek kayışı kopardı. kendisine büyük ikramiye çıkan mesudiyeli mesut’a bağlayarak çılgınlar gibi sevindi. lakin gördük ki o üç beş saniye, ismail için ömrünün en uzun ama ömrünün en kısa, ömrümün en yaşlı ama ömrünün en çocuk dönemi gibiydi. değişik bir araftı.
herkesin arafı kendine elbette. ama ve lakin dün ismail’in o hali bana kendimi anımsattı biraz. bir kaç zamandır debelenip durduğum anlatması ve anlaması zor bir araf bu. gitsem mi kalsam mı, düşsem mi kalksam mı, ağlasam mı gülsem mi gibi bir dilemma. sümer ezgü’den cemilem dinlerken birden gökel’in depresyondayım şarkısına geçiş yapmak gibi bir şey. yani acayip bir şey doktor.
sonuç itibariyle; bir kaç zamandır bizim ismail gibiyim.
hani dokunsalar..
.
yaşar - gibi gibiyim
