fûsii, fûsi adamım. yalnızların şahı. iskandinavya'nın mazlumu. yıllardır "leon" bir sevgi filmidir diye başımıza kaktılar. oysa, leon sevgi filmiyse fûsi ne filmi imansızlar! hadi bunu da açıklayın!
fûsi, izlanda soğuğunda biricik anasıyla yaşayan, sosyalleşememiş daha doğrusu 40 yaşını geçmesine rağmen hep çocuk kalmış, yalnız bir adamdır. kanatlarını açıp anasının eteğinin dibinden uçup gidememiş, evde cici babasına işyerinde zorba "arkadaşlarına" katlanan, heavy metal seven, savaş maketleriyle vakit geçirmek en büyük hobisi olan ama yemek yapmadan, oto tamirine elinden her iş gelen hamarat da bir adamdır. biraz şansızdır. biraz sanki kader mahkumudur. kimse kalbini görmek istemez. onun kalbine bakmak yerine en kolayı seçerler. fiziğine, aşırı cüssesine takılırlar.
şansızdır çünkü. hayatının tek aşkı da onu anlamayan ve hak etmeyen depresif bir kadındır. ama fûsi o kadar sevgi doludur ki, kadının bütün hoyratlığına rağmen fûsi olarak kalır. ne zorba arkadaşları gibi duygusuzdur, ne de kadın gibi dengesizdir. çünkü o fûsi'dir. bir yanı hep çocuktur. hatta ve sanki edip cansever'in manastırlı hilmi bey'e mektubundaki adamdır.
"yaşamayı tersinden kolluyor sanki."
büyüdükçe, yaş aldıkça küçülüyor. küçüldükçe, çocuk oldukça daha da büyüyor!
fûsi diyorum dostlarım; son zamanlarda izlediğim en naif, en sevgi dolu film.
öyle yani..
.
){kind=link}