bu sabah her zamankinin aksine anlaşılmaz bir kalabalık ama anlaşılır bir mutsuzluk var amirim. üstelik sekizli vagon. sabahın hatta gecenin körü, zifiri bir vakit. ‘gözlerinden uykusuzluk ve mutsuzluk akan bu kadar insan her sabah her sabah ne yapıyoruz lan’ diyorum bazen. ama sonra hemen unutuyorum. hayatın koşturmacasına dalıyorum. metrodan inip otobüs kovalıyorum. sonra sulu kar yağıyor falan.
.
