ofisin camından dışarıyı izliyorum. iki karga, bir martıyı boşlukta sıkıştırmış. fena darlıyorlar. garibim martının bir iki tüyü döküldü. kendimi martıdan taraf olurken buldum hemen. düşündüm de; bugüne kadar ki hayatımda da hep böyle oldu. hiç tarafsız kalmadım. annemle babam arasında bile. bir taraf oldum her zaman.
acaba bertaraf olmamak için miydi?
bilemiyorum.
ama bildiğim; hayati meselelerde hiç kendimden taraf olmadığım. ve geriye baktığımda gördüğüm; hep “başkalarından” taraf olmuşum. aman onlar üzülmesin. kimse incinmesin. kalpler kırılmasın.
peki ya benim kalbim?
.
