şimdi işte sabahın köründe, bu kimsesiz sahilde, kimsesiz ben veda ayini düzenliyorum bir nevi.
güneş, deniz, kum ve ben.
bir daha ne vakit buluşuruz bilmiyorum.
üzgün müyüm?
hem de çok.
dönüşte beni, metropol karmaşasında nelerin beklediğinden çok alıştığım bu “küçük hayattan” ayrılmak zor geliyor. oysa böyle güç zamanlar cesur kararlar almak için daha elverişli gibime geliyor. gitmek gibi mesela. lakin o “güç” henüz ve hala yok bende. dolayısı ile bir müddet daha devrik cümleler eşliğinde buralarda sızlanmaya devam edeceğim. belki de “makus talihim” böyle yazılmıştır. üstelik masumiyet’in bekir’ini defalarca dile getirip kabullenirmiş gibi yapmak ve ama öte yandan da farklı bir çıkış yolu varmış gibi umut kırıntıları biriktirmek en büyük çaresizliğim olabilir. o yüzden ve belki de gerçekten eğip başımı, usul usul yürümeliyim şimdi.
){kind=link}