özleyeceğim

pazar akşamı yarın gene iş var. artık emekli olmak istiyorummm iç haykırışımdan hemen sonra bazen sevip bazen nefret ettiğim tren seyahatlerimi özleyeceğimi düşündüm bir an. bir nevi geleceği özleyeceğimi hissettim yani. çalışmak çalışmak tamam da kardeşim nereye kadar. işkolik adam yahut kadınları anlayamıyorum. büyük ihtimal onlar da benim gibi aylak adam felsefesini sevenleri anlamıyordur. sorun şu ki emekli olmama yıllar var. hayat gailesi geçim telaşı tabi bir de. geçen gün bir firma denetimimize gelen müfettiş işinizi aşkla yapın diyordu. ama işte aşk olmayınca sevgi de olmuyordu. sevemedim karagözlüm oluyordu işim sonra bana. ama iş için dahi olsa banliyö seferlerimi özleyeceğim kesin. hele şimdiki gibi kışa denk gelenleri. kestane kavrulan sobanın kenarında oturur gibi uyuklamaları yahut kitap okuyuşlarımı özleyeceğim. karşı perondaki trenin içindeki insanları özleyeceğim. misal bugün bostancı da sabahın köründe ankara expresinde cin gibi etrafa bakan bir vagon dolusu japonu da arkadaki vagonda askılı atletiyle oturan abiyi de özleyeceğim. satış müdiresi kılığında karşıma oturan ablayı da suadiyeli eli her daim kitaplı abiyi de. sanırım seçimden sonra al aşağı edecekler tüm rayları. raysız ve trensiz kalacağız uzunca bir süre. özleme hakkımı şimdi kullanmak istedim o kadar. hepsi bu.